تشبیه در شاهنامه فردوسی

تشبیه در قرن چهارم بسیار ساده بوده است و شاهنامه فردوسی بهترین تشبیهات زبان فارسی را داراست . به مرور زمان طرز بیان تحول یافته و پیچیده گویی رواج پیدا کرده است . نثر متکلفانه و مصنوع نشانه دانایی شده ‘ صنایع غلیظ از زبان عربی در شعر فارسی خود نمایی کرده است معما گونه بودن شعر نو دنباله همین تطور و تحول است . در نظم و نثر نو به قصد و خواست گوینده توجه نیست بلکه خواننده هر مفهوم و هرمعنی که بخواهد می گیرد . بررسی تشبیهات به کار رفته از قدیمی ترین زمان تا عصر حاضر این امکان را خواهد داد که تصاویر مورد توجه و مطلوب را ارزیابی و در شعر و نثر نو از آنها الهام گرفته و شعر سپید را به کمال رهنمون باشد . بدین منظور روش بررسی ما درآوردن گونه های مختلف تصویر و بیان نیروی اطلاع رسانی می باشد که در اصطلاح معانی و بیان به وجه شبه تعبیر می شود . نتیجه کار ما وقتی معلوم خواهد شد که یافته ها به اطلاع نویسندگان و شاعران ‘ مخصوصأ نسل جوان رسیده باشد بنابراین از طریق رسانه ها (مجله و روزنامه وکتاب ) می توان در کمترین زمان ثمرات این تحقیق را بارور دید .